Door kinderen weg te leiden van het strafrechtsysteem krijgen ze de kans om ‘over de misdaad heen te groeien’

De gevangenis is geen plaats voor een kind. Kinderen in justitiële jeugdinrichtingen plaatsen kan dat hebben langdurige gevolgen voor hun fysieke, psychologische en emotionele gezondheid, welzijn en ontwikkeling.

Gevangenis kan verergeren bestaande gezondheidsproblemen en resulteren in nieuwe, zoals depressie, zelfmoordgedachten en posttraumatische stressstoornis.

We hoorden dit uit de eerste hand van kinderen die werden geïnterviewd door De vier hoeken van ABC deze week.

De Verdrag van de Verenigde Naties inzake de rechten van het kind, waarbij Australië in 1990 ondertekenaar werd, mag detentie van staten alleen worden gebruikt als “laatste redmiddel” en, indien nodig, alleen voor de kortst mogelijke tijd (artikel 37). Toch is dit niet wat we in Australië zien.

In plaats van kinderen op te sluiten die in conflict komen met de wet, bewijs stelt voor om hen weg te leiden van het strafrechtsysteem en door passende ondersteuning te bieden, krijgen kinderen de beste kans om het gedrag dat strafbaar wordt gesteld, te ontgroeien.

Een tijd van snelle hersenontwikkeling

Neuroscience laat zien dat kinderen en jongeren ondergaan snelle hersenontwikkeling. Dit kan van invloed zijn op het nemen van risico’s, bepaalde soorten besluitvorming en het vermogen om impulsen te beheersen.

Zoals uit eerder onderzoek is gebleken, houden veel kinderen en jongeren ermee op of stoppen ze met criminaliteit en in feite “uitgroeien” of “ouder worden” ervan als ze ouder worden.

rapporten laten zien dat er doorgaans een piek is in betrokkenheid bij criminaliteit in het midden van de tienerjaren en een afname aan het begin van de volwassenheid.

Hoe verhouden andere landen zich tot Australië?

Australië heeft een zeer laag  vergelijking met andere delen van de wereld. Kinderen vanaf tien jaar kunnen worden gefouilleerd, gearresteerd, vastgehouden en strafrechtelijk verantwoordelijk worden gehouden.

Andere landen hebben een veel hogere leeftijd voor strafrechtelijke verantwoordelijkheid. In Luxemburg en Zuid-Amerika is het 18, Polen is 17 (met enkele uitzonderingen van 15), Portugal is 16 en Denemarken is 15.

In tegenstelling tot de sterke afhankelijkheid van Australië van de politie, rechtbanken en gevangenissen, geven andere landen prioriteit aan afleiding voor kinderen die in conflict komen met de wet en bevorderen ze alternatieve, op de gemeenschap gebaseerde en sociale zorggerichte reacties, die veel betere resultaten hebben voor kinderen en voor gemeenschappen.

Een voorbeeld is de benadering van het volksgezondheidsmodel geweld in gemeenschappen aan te pakken, wat in Schotland succesvol is geweest.

Hier werken diverse sectoren zoals gezondheidszorg, sociale voorzieningen, onderwijs, justitie en beleid samen om problemen op te lossen die bijdragen aan geweld en criminaliteit, waaronder dakloosheid, verslaving en huiselijk geweld.

Het aantal moorden in Schotland is gehalveerd tussen 2008 en 2018 nadat de aanpak was geïmplementeerd en het aantal ziekenhuisopnames als gevolg van mishandeling met een scherp voorwerp in Glasgow met 62% was gedaald (mescriminaliteit is een belangrijk probleem geweest in het Verenigd Koninkrijk).

In andere landen met een veel hogere leeftijd voor strafrechtelijke aansprakelijkheid, zoals Noorwegen (waar het 15 is), kinderen onder de 15 geen contact met rechtbankenworden niet gestraft maar eerder ondersteund door de kinderbeschermingen hun identiteit wordt niet vrijgegeven in de media.

Voor 15-plussers, voorwaardelijke straffen en proeftijdevenals steun van kinderbeschermingsdiensten, krijgen voorrang.

De aanpak van Noorwegen lijkt effectief te zijn met een algemeen recidivepercentage (het aantal mensen dat na vrijlating terugkeert naar de gevangenis) van 20%. Dit staat in schril contrast met het totale recidivecijfer van Australië 45,2%met staten en territoria zo hoog als 58,9% (Noordelijk Territorium).

Geen voordelen, alleen verliezen

Er bestaat geen geloofwaardig bewijs het opsluiten van kinderen verlaagt de criminaliteit of verbetert de veiligheid in de gemeenschap.

Toch is er een schat aan gevestigd bewijs het aantonen van interacties met formele strafrechtelijke instellingen heeft een negatieve invloed op kinderen en is contraproductief. Net zo de data toont aan dat kinderen die voor het eerst worden veroordeeld tussen de tien en twaalf jaar vaker recidiveren dan degenen die voor het eerst worden veroordeeld als ze ouder zijn.

Dus wat moet er gebeuren?

We moeten onze manier van denken veranderen over kinderen die in aanraking komen met de wet. We hebben een complete herziening van onze systemen nodig, met opsluiting, niet opsluiting.

Decarceratie is een proces om het aantal mensen in de gevangenis te verminderen door mensen weg te leiden van het strafrechtsysteem en de aandacht te verminderen voor de gevangenis als oplossing voor misdaad.

In Australië zou dit betekenen dat kinderen als laatste redmiddel worden vastgehouden en dat prioriteit wordt gegeven aan andere afleidingsmethoden, zoals het vaststellen van de sociale determinanten van criminaliteit, zoals hierboven beschreven.

We moeten zien dat voorzieningen voor jeugdrecht worden gesloten, geen plannen en financiële middelen toegewezen om meer te bouwen.

Een belangrijke VN-herziening van de mensenrechten en langdurige nationale campagnes hebben opgeroepen om de minimumleeftijd voor strafrechtelijke verantwoordelijkheid nationaal dringend te wijzigen. De VN beveelt 14 jaar aan als minimumleeftijd. Door de leeftijd te verhogen, wordt de criminalisering van jongere kinderen voorkomen.

Kinderen met neurologische ontwikkelingsstoornissen, handicaps of ontwikkelingsachterstanden zouden niet in het jeugdrechtsysteem moeten zitten, ongeacht hun leeftijd.

De strenge borgtochtwetten in een aantal staten en territoria moeten ook worden gewijzigd, aangezien ze ertoe leiden dat grote aantallen kinderen periodes in voorarrest in de gevangenis doorbrengen.

Als gevolg van de borgtochtwetten, in Victoria in het decennium tot 2020 het aantal kinderen in voorarrest verdubbeld. Tweederde zat in detentie, maar kreeg geen vrijheidsstraf.

Justitie herinvestering middelen van het traditionele strafrecht en aanverwante systemen omleiden naar gemeenschappen, om die middelen in plaats daarvan te investeren in programma’s die prioriteit geven aan vroegtijdige interventie en preventie. Het belangrijkste doel is geven gemeenschappen terug beslissingsbevoegdheden, waardoor ze zelf hun eigen toekomst kunnen bepalen.

Door de gemeenschap ontworpen en op de gemeenschap gebaseerde afleidingsprogramma’s zijn veel effectiever dan formele reacties van het strafrechtsysteem en evaluaties laten positieve resultaten zien en vermindering van recidive.

Nationale Kindercommissaris, Anne Hollands heeft opgeroepen tot een nationale taskforce om de crisis in de jeugdrechtspraak in Australië met spoed aan te pakken. Dit moet echter gepaard gaan met actie van de federale overheid, in volledige samenwerking met de staten en territoria.

Als er verdere vertragingen optreden of een gebrek aan politieke wil om een ​​dergelijke verandering tot stand te brengen, zijn het de meest kwetsbare kinderen en jongeren die de prijs zullen blijven betalen. Hun welzijn en toekomst staan ​​op het spel.

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel.