Genderongelijkheid heerst nog steeds in de maritieme longshore-sector

Gendergelijkheid heeft de afgelopen eeuw enorme vooruitgang geboekt. In Canada nemen vrouwen tegenwoordig veel meer deel aan de arbeidsmarkt dan vroeger – dat zijn er bijna

Ook het aandeel vrouwen in traditioneel door mannen gedomineerde vakgebieden is aanzienlijk toegenomen. Het aantal vrouwelijke arts-assistenten dat bijvoorbeeld orthopedische chirurgische ingrepen doet, tussen 2006 en 2016 met 111% gestegen. In aanvulling, de vertegenwoordiging van vrouwen in STEM-gebieden is de afgelopen decennia toegenomen.

Ondanks deze vooruitgang in bepaalde door mannen gedomineerde vakgebieden, blijft het voor vrouwen nog steeds moeilijk om in te breken in andere beroepen. Het feit dat veel van de banen in deze velden smerig, gevaarlijk en fysiek zwaar zijn, is dat wel vaak gebruikt om het gebrek aan toegang van vrouwen te rechtvaardigenen de arbeidsparticipatie van vrouwen blijft vaak geconcentreerd in minder fysiek belastende banen.

Maar hoe zit het met beroepen die in de loop der jaren schoner en fysiek minder belastend zijn geworden? Terwijl je zou verwachten dat deze banen meer openstaan ​​voor vrouwen, zoals het geval was met politiewerk in het VKonze komende studie in Onderzoek in de sociologie van organisaties bewijst dat dit niet het geval is.

Het longshore-beroep

Voor ons onderzoek hebben we gekeken naar het longshore-beroep (mensen die de overslag van verscheepte goederen in dokken beheren) in Frankrijk gedurende zeven decennia. Wat we ontdekten was verrassend: naarmate banen schoner, veiliger en fysiek minder zwaar werden, werden er minder vrouwen in de haven gezien.

In feite werken er tegenwoordig minder vrouwen in de Franse havens dan 70 jaar geleden: zoals onze geïnterviewden opmerken, er zijn er precies geen. Longshore-arbeiders in Frankrijk zijn niet de enigen…slechts vijf procent van de havenarbeiders in British Columbia is vrouw en alleen vrouwen vormen 1,2% van het gehele wereldwijde zeevarende personeelsbestand.

Om te begrijpen waarom, moeten we 50 jaar teruggaan in de tijd. In Frankrijk werden vóór 1968 vrouwen toegelaten tot het havenberoep, maar werden gedegradeerd tot het uitvoeren van “vrouwenwerk”, zoals het zaaien en repareren van zakken met vervoerde goederen of het schoonmaken van magazijnen.

Daarentegen brachten mannen zware vracht over, wat als een baan met een hoger prestige werd beschouwd omdat het direct contact met goederen en boten inhield. Taken met een lagere status werden gegeven aan vrouwen die in het magazijn bleven en weinig direct contact hadden met verzonden goederen. Er werd een duidelijke taakverdeling doorgevoerd, wat resulteerde in lagere salarissen voor vrouwen.

Discriminatie rechtvaardigen

Havenarbeiders beschouwden vrouwen vaak als te delicaat en kwetsbaar om in de haven te werken, of als te afleidend om samen met mannen te werken. Ze rechtvaardigden hun uitsluiting van vrouwen op basis van klassieke gender-essentialistische argumenten: vrouwen waren niet zo sterk als mannen en zouden worden afgeschrikt door de slopende aard van het werken in de scheepsruimen.

Vanaf 1970 werden vrachtcontainers in Franse havens geïntroduceerd en het werk dat de vrouwen vroeger deden, verdween toen de meeste goederen werden vervoerd en opgeslagen in containers.

Door deze toenemende mechanisering er was minder fysieke arbeid vereist en er was minder vuil en gevaar bij het werk aan de kust. Door mechanisatie is echter ook het totale aantal longshore-posities afgenomen. Tegelijkertijd werd de vakbond sterker, wat betekende dat de salarissen stegen en longshore-banen steeds aantrekkelijker en schaarser werden.

Als reactie hierop besloten mannen degenen te steunen die het meest op leden van hun bestaande groep leken door hun zonen en mannelijke familieleden te rekruteren. Door alleen mannen in dienst te nemen, hielden havenarbeiders vrouwen buiten het beroep, ook al werd het werk na verloop van tijd fysiek minder belastend.

Genderongelijkheid blijft bestaan

Hoe rechtvaardigden deze mannen hun uitsluiting van vrouwen? We ontdekten dat dokwerkers drie tactieken gebruikten. Ten eerste beweerden mannen dat hun baan stressvoller was dan voorheen en dat, hoewel fysieke kracht geen barrière meer was, een ander soort kracht – psychologische kracht – nodig was.

Ten tweede werd het stereotype van afleidende vrouwen gebruikt om te suggereren dat de aanwezigheid van vrouwen in de haven het vermogen van mannen zou verstoren om sterk en verenigd te staan ​​tegenover werkgevers die salarissen en banen willen schrappen.

Ten derde, hoewel er nu minder fysieke arbeid bij hun werk betrokken was, besloten mannen dat elke havenarbeider alle taken, fysiek en niet-fysiek, moest kunnen uitvoeren. Dit betekende dat mannen opnieuw hun discriminatie konden verontschuldigen door te beweren dat vrouwen niet in staat zouden zijn om de weinige inspannende fysieke taken die nog over waren uit te voeren.

Hoop aan de horizon

Het longshore-beroep is niet geheel uniek in de uitsluiting van vrouwen: bijvoorbeeld sinds 2018 werken slechts drie vrouwen op nucleaire onderzeeërs in Frankrijk. In de VS, vanaf 2020 was minder dan 8% van de vrachtwagenchauffeurs vrouw.

Het longshore-beroep is, voor zover wij weten, het enige beroep in Frankrijk waarin nog geen vrouwen werkzaam zijn. We zagen echter hoop in de houding van jongere havenarbeiders die we interviewden – van wie sommigen sterk voorstander waren van de komst van vrouwen, hoewel zelfs zij opmerkten “het zou een generatie of twee generaties havenarbeiders kunnen vergen”.

Discriminatie op grond van geslacht bestaat al sinds het begin van de arbeidsmarkt en is nog steeds prominent aanwezig in veel landen en beroepen over de hele wereld. Ons onderzoek suggereert dat, hoewel de rechtvaardigingen voor discriminatie gemakkelijk kunnen evolueren, het inderdaad een moeizame klus is om discriminatie aan de kaak te stellen.

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel.