Dr Harshad Keval
Ademen
George Floyd werd op de 25e op brute wijze vermoord door een blanke politieagent in Minneapolis, Minnesotae Mei 2020. Een moord die op video werd vastgelegd en binnen enkele seconden de wereld rondging. Negen minuten lang knielde politieagent Derek Chauvin op zijn nek en rug, terwijl George Floyd om lucht schreeuwde en smeekte om te ademen, te leven, om genade. Hij werd gearresteerd omdat hij naar verluidt een vals biljet van 20 dollar bij zich had. Verschillende andere politieagenten stonden erbij en keken hoe hij stierf. Terwijl ik dit schrijf, exploderen steden over de hele wereld van de woede, woede, pijn en pijn die het gevolg is van de opeenstapeling van eeuwen van raciale trauma’s.
De structurele, door het kapitalisme aangewakkerde, raciale architectuur van blanke suprematie, zoals tot uiting komt in generaties van politieke boosaardigheid, is allemaal gefocust op één incident terwijl het zich een weg baant door miljarden digitale schermen, en door de levens en lichamen van mensen die gewoon niet willen, niet kunnen, stand-by.
Deze ene, brutale, gewelddadige dood symboliseert, in grafische vorm, miljoenen doden door machthebbers. In dit en vele gevallen is het de macht van de politie.
En toch, de machtsverhoudingen die hebben altijd met één knie op de nek van geracialiseerde, onderdrukte bevolkingsgroepen, zijn niet beperkt tot politie- en gerechtelijke systemen over de hele wereld.
Deze machtsverhoudingen bezetten de ongeziene ruimtes tussen de duidelijke manifestaties van sociale structuur. Ze bezetten het alledaagse reilen en zeilen van het stadsleven, van institutionele processen, van arbeidsoperaties, van werkgelegenheidsstructuren, van hoop, dromen en aspiraties van zwarte en etnische minderheidskinderen en hun ouders, zoals ze beter durven te zien, veiliger toekomst in een raciale wereld van constante obstakels en lasten.
En van kwelling en terreur.
De knie die George Floyd van zijn laatste adem beroofde deed dat, ondanks zijn laatste smeekbede om genade. Die knie is altijd aanwezig geweest, zittend, klaar om zijn dodelijke slag toe te dienen. Dit is de raciale trigger die wordt gedragen door alle machtsverhoudingen in door blanke suprematie gevoede politieke systemen.
Die knie is geen beweging in reactie. Die knie is geen zelfverdedigingsmechanisme. Die knie komt niet voort uit onstoffelijke toepassing van politiemacht, van wet en orde. Die knie is altijd slechts een haarbreedte verwijderd van de nek en rug van geracialiseerde bevolkingsgroepen – van zwarte mensen.
De brandende gebouwen, woede, woede, geweld die we nu zien – dit zijn de handen die de knie wegduwen.
Dit zijn de benen die bij de knie naar buiten schoppen.
Dit zijn de collectieve lichamen en geesten die de knie tegenhouden.
Dit zijn de stemmen die al decennia, eeuwen roepen: ‘alsjeblieft niet’.
Als die dodelijke, dodelijke knie het ding is dat stoot in de lange nacht van raciale terreur, dan is dit de stoot terug.
Welke keuze is er? Voor iedereen die de vuist of de laars of beide van een racist heeft gevoeld, is het niet mogelijk om over de actie te debatteren of rationeel te praten wanneer het moorddadige geweld op je afkomt. Als die knie druk uitoefent, is de tijd van discussie allang voorbij. Wanneer de volle kracht van politiemacht wordt gevoeld, is er weinig dat iemand kan doen, want dat is je leven nooit in de balans wordt het altijd gecompenseerd door andere levens die hoger gewaardeerd worden.
Evenzo is het voor institutioneel racisme niet mogelijk om zelfs maar iemands aanvaller te identificeren, laat staan om te vertrouwen op rechtsgelijkheidssystemen om gerechtigheid te bieden. Die knie is altijd aanwezig. Voor de slachtoffers van politieracisme kost het hun leven en pogingen om hun families en gemeenschappen te vernietigen. Voor mensen van kleur die proberen te werken, leven, ademen en eenvoudig zijndie knie is altijd maar een haarbreedte verwijderd.
De mensen die door die knie worden bedreigd, hebben geen plicht om te ‘reflecteren’ op wat daarna komt, want als, ALS, die knie kan worden weggeduwd, even op afstand kan worden gehouden, dan gebeurt het leven. Ademen gebeurt. Als genoeg mensen helpen die knie op afstand te houden, kunnen racistische systemen op afstand worden gehouden.
Het kan maar voor even zijn.
Maar net als bij onze ademhaling, gebeurt het maar één ademhaling tegelijk. Dus, wij kunnen collectief die knie moment voor moment op afstand houden. Lang genoeg misschien om de knie, de eigenaren en het lichaam dat hem voortstuwt, te laten stoppen.
Alliantie?
Maar wie is ‘wij‘? Ik zie een enorme wildgroei aan steun- en ‘alliantie’-boodschappen, die worden geadverteerd en gepromoot op sociale media en websites – instellingen, groepen en organen die, in het licht van één video van één raciale moord voelen zich gedwongen om hun institutionele stem te verheffen. En wat een krachtige stemmen zijn dat. De performativiteit is gevuld met de warme en gezellige afterglow van een goed uitgevoerde lezing, die voortdurend wordt geapplaudisseerd en gelegitimeerd.
Maar het riekt ook naar de platitudes die hebben geleid tot absolute en totale stilte bij elke andere dood in hechtenis, gewelddadig raciaal onrecht en elke daad van arrogante, strijdlustige, openlijke en verkapte raciale onderdrukking die zwarte en etnische minderheden hebben moeten ondergaan voor generaties.
Waar waren die boodschappen van ‘alliantie’ en steun toen? En nu, nog belangrijker, wat houdt deze alliantie en steun in? Als witte academische instellingen bijvoorbeeld de ‘steun’-boodschap uitdragen, wat betekent dat eigenlijk?
In praktijk?
Want in de praktijk mensen sterven aan door blanke raciale suprematie aangewakkerd geweld. Dus, wat is een groep, instelling, lichaam, die de behoefte voelt om deze goedbedoelde berichten uit te zenden, van plan om te doen, in praktijk?
Is er een bereidheid om hun nieuwsgierige, passieve blik af te wenden van boze demonstranten, weg van theoretische abstracties waarin ze plotseling geïnteresseerd zouden kunnen raken in die vulling ‘top’ racejournaals, en op zoek gaan naar hun eigen medeplichtigheid? Beginnen met turen naar hun eigen machtsverhoudingen met mensen van kleur? Eerlijk gaan kijken naar hun wervings- en promotiepraktijken? Doe een stap achteruit en kijk naar hun subtiele, bijna-gemist-het-als-je-met-knippert-agressie op alledaagse werkplekken?
En zullen ze naar hun eigen luisteren stilte? Wat betekent alliantie en ondersteuning?
Het betekent stil zijn op het juiste moment en vocaal zijn op de juiste plaats. Het betekent uitzoeken hoe wat uw rol in deze samenhangende, moorddadige situatie is en was. En dan een manier vinden om te helpen – helpen – niet het voortouw nemen, autoriteit op zich nemen en de leiding nemen, maar helpen Maak het beter. En door de waarschijnlijkheid te bezitten – niet de onmogelijkheid maar de waarschijnlijkheid – dat u dat mag weet nooit wat de gevoel van gewelddadig en alledaags racisme voelt.
Door dit te bezitten, laat je ruimte voor verandering. Je wordt een potentiële bondgenoot. Maar door te doen alsof je ‘steun’ het kan oplossen, ontneem je de veranderingsmogelijkheden.
Maar dat betekent dat je moet beseffen dat voordat een boodschap van steun en alliantie naar buiten wordt geduwd, ervoor moet worden gezorgd dat deze niet bovenop die dodelijke, dodelijke knie zit.
Die knie wordt geleverd met een heel lichaam, en dat lichaam is blanke suprematie. Dat is een last die te zwaar is en niet meer zonder gevolgen zal worden gedragen.